Die drol blijft toch echt naar poep ruiken.

Die drol blijft toch echt gewoon naar poep ruiken.

Wees blij! Blijf positief en kijk naar wat je wel nog hebt! Je bent nu niet ziek meer! Wat moet ik toch met dat soort opmerkingen? Waarschijnlijk vinden ze allen hun oorsprong in een goede bedoeling, maar rechtvaardigt een goede bedoeling deze uitspraken, waar ik spontaan pukkeltjes en jeuk van krijg?

Het gekke is dat iemand zonder kankerverleden, maar wel met overgangsklachten, concentratieproblemen, een hardnekkige migraine, het moe van het moe zijn, pijnlijke spieren, stramme gewrichten en meer, of juist minder,  alle recht van spreken heeft en erkend wordt. Maar ik? Ik als ex-kankerpatiënt? Ik moet me vooral gelukkig prijzen, want het had zoveel dramatischer af kunnen lopen.

Laat ik voorop stellen dat ik buitengewoon dankbaar ben dat mij een kans op het verder leven gegund is! Ik geniet van mijn leven. Meer als voorheen, omdat ik er als gevolg van de kanker met andere ogen naar kijk, omdat ik me bewust ben van mijn sterfelijkheid. En ja, ik heb mijn spiegelbeeld met regelmaat stevig aangepakt met de teksten waar omstanders me, met een grotere regelmaat dan me lief is, mee om de oren slaan. De teksten waar ik allergisch op reageer.  Maar hey, dit is dan ook mijn leven en mijn lichaam. Een heel verwerkingstraject, tal van overdenkingen, positieve spiegelbeeldspeeches en “kop in het zand situaties” verder, kan ik concluderen dat mijn verzet niets aan mijn klachten heeft veranderd. Ik kan me met elke vezel in mijn lichaam focussen op een geurend herfstboeket, maar die drol blijft toch echt gewoon naar poep ruiken. 

Kortom: ik ben niet gecharmeerd van al dat goedbedoelde “je moet wel positief blijven hoor!”. Promt wordt er dan om een alternatief verzocht, want dat moet je als “ervaringsdeskundige” dan ook kunnen geven.  Ik denk dat het wonderen doet als het er zijn mag. Ja, je hebt kanker gehad en dat is volkomen ruk en ja,  je wordt dagelijks nog geconfronteerd met alle gevolgen van dien. “Klote zeg!”  Het erkennen is uiteraard een veel engere optie als het “wegwuiven” met: “je moet wel positief blijven hoor!”, want je zou zomaar in gesprek kunnen raken  en om woorden verlegen zitten, maar dat is juist wat ons weer mens maakt.  En dat? Dat kan ik persoonlijk heel erg waarderen!